De mist hangt laag over het Naardermeergebied, waardoor het landschap een bijna tijdloze sfeer krijgt. De kale bomen, verspreid over het veld, lijken als silhouetten op te gaan in de grijze lucht, terwijl de vochtige grond de sporen draagt van het leven dat hier huist. Dit is een plek waar de natuur zijn eigen ritme bepaalt, onaangetast door de drukte van de buitenwereld.
Op de voorgrond zijn de donkere hopen aarde een teken van actieve bodemprocessen—misschien het werk van mollen of ander klein leven dat onder de grond zijn gangen graaft. De grasvlakte, afgewisseld met ruige begroeiing, loopt geleidelijk over in het rietland verderop, waar het water stil en verborgen ligt achter de nevel.
Dit landschap is typisch voor het Naardermeer, een van de oudste beschermde natuurgebieden van Nederland. Een plek waar moerasvogels, reeën en talloze kleine diersoorten hun toevlucht vinden. In deze verstilde ochtend lijkt de wereld even stil te staan, gevangen in een monochroom palet van structuren en tonen die de essentie van dit natuurgebied vangen.
Een beeld dat de puurheid van het landschap toont—sober, natuurlijk en onaangeroerd, zoals de natuur bedoeld is.
Afgelopen december was er een bijzondere expositie in Eindhoven bij de Pennings Foundation. Er werden werken getoond, onder andere van fotografen die net als ik ook verbonden zijn aan de Koninklijke Fotobond.