De rietkraag rijst op uit het stille water, een fluistering van vergankelijkheid. “Rietkraag” belichaamt de stoïcijnse waarheid: de weg door de leegte, niet het einde, vormt ons wezen. Zoals Seneca leerde, ligt vrede in het omarmen van wat is, zelfs in de stilte van het riet dat buigt met de wind.
