SCHIP

SCHIP

Het schip ligt aangemeerd in de ochtendzon. Stil, maar niet verlaten. De lieren, kabels, lampen en antennes verraden zijn functie: dit is geen vaartuig voor vertier, maar voor arbeid. Alles aan boord heeft een doel. Alles draagt sporen van gebruik. Een man stapt aan dek, zijn houding vertrouwd met het ritme van het schip. Hij kent de plekken waar het dek kraakt, weet welke lijnen strak moeten en welke los mogen hangen. De romp is verweerd, maar stevig. De vlag bovenop de mast beweegt zacht in de wind, als een stille herinnering aan het open water dat zich net buiten de haven uitstrekt. Een schip als dit is meer dan een vervoermiddel. Het is werkplek, thuishaven, metgezel op zee. Gebouwd om te trotseren, gemaakt om te dragen—de vracht, het zout, de stilte. De haven van Xàbia omarmt dit schip als een oude bekende, een terugkerende gast in een decor dat elke dag verandert en toch vertrouwd blijft.