AAN WAL

AAN WAL

De vissersschepen liggen zij aan zij, stevig verankerd aan de kade van Xàbia. Hun boegen steken als vaste waarden boven het dek uit, hun flanken getekend door zout en tijd. Het werk zit erop, voor even. De netten liggen uitgespreid als slapende dieren—een wirwar van lijnen, drijvers en scheuren die nog moeten worden geheeld.

Aan wal heerst een andere stilte dan op zee. Geen deinende golven of roepende meeuwen, maar het zachte geruis van touwen die over staal glijden, van voetstappen op beton, van stemmen die even opklinken en dan weer wegsterven. De schepen lijken uit te ademen, alsof ook zij herstellen van de nacht.

Op de achtergrond klimmen de huizen tegen de heuvels omhoog, badend in het eerste licht. Hier ontmoeten twee werelden elkaar: de rust van het land en de inspanning van de zee. Aan wal wordt opgelucht ademgehaald. Maar nooit voor lang. Want de zee wacht.